Adolf von Baeyer (d. 31 Ekim 1835, Berlin – ö. 20 Ağustos 1917, Starnberg, Münih yakınları), indigonun (çivit) bireşimini gerçekleştiren (1880) ve yapısını belirleyen (1883) Alman deneysel organik kimyacı. Ftalein boyalarını bulması ve ürik asit türevleri, poliasetilenler, oksonyum tuzlan gibi bileşikler üzerindeki araştırmaları da önemli çalışmaları arasındadır. Aynca bazı halkalı organik bileşiklerin kararlılığını açıklayan bir “gerilme” (Spannung) kuramı geliştirmiştir.
Baeyer kimyaya Robert Bunsen’in öğrencisi olarak başladı ama, gelişmesinde Au-gust Kekule’nin etkisi çok daha belirleyici oldu. 1858’de Berlin Üniversitesi’nde doktora çalışmasını tamamlayarak 1860’ta öğretim görevine başladı ve 1872’ye değin Berlin Meslek Okukı’nun kimya laboratuvannı yönetti. Strasbourg Üniversitesi’ndeki profesörlük görevinden sonra, 1875’te, Münih Üniversitesi’nde Justus von Liebig’den boşalan kimya profesörlüğünü üstlendi. İndigo konusundaki çalışmalan nedeniyle 1881’de Londra’daki Royal Society’nin Davy Madalyasınla ödüllendirildi; 1905’te Nobel Kimya Ödülü’nü aldı. Aynı yıl, 70. doğum yıldönümü nedeniyle bilimsel makaleleri derlenerek yayımlandı.
kaynak:nkfu