Orhan Veli Kanık Aslen NERELİ , kimdir , kaç yaşında ,biyografisi , hakkında

Orhan Veli Kanık; şair ve yazardır (İstanbul 1914 – ay. y. 1950).

Ankara’da Gazi Lisesi’ni bitirdi (1932), İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ndeki felsefe öğrenimini yarıda bıraktı (1935). Ankara’da memurluk (1936-1942) savaş dönemi yedek subay askerliği (Gelibolu 1942-1945), Milli Eğitim Bakanlığı Tercüme Bürosu’nda (1945-1947) çalışması izledi. Yaprak dergisini çıkarmaya başladı (1 Ocak 1949-15 Haziran 1950). İşaretlenmemiş bir yol çukuruna düşüp yaralanmasına neden olan kaza sonunda beyin kanaması geçirdi, bir süre sonra öldü. 1936-1941 arasındaki (Varlık, Aralık 1936-15 Nisan 1940, 38 şiir, bazıları Mehmet Ali Sel imzalı) ilk şiirlerinde aşklarla mutsuz, yalnız, düş kurucu, çocukluk cennetini arayan, çeşitli özlemlerle dirliksiz, ülküsel sevgiliyi beklerken umutsuz, doğa sevgisinde, kaçış düşüncelerinde sıkıntılar, duyumsuzluklar içindedir. Yapıca dikkatli, biçimi sağlam, saf şiir, ararken hece geleneğine yaslanan çalışma ürünleridir bunlar (ölümünün yarattığı ilgi genişliği yüzünden hepsi derlenerek ‘Bütün Şiirleri’ arasına konacaktır). Bu arada alışılmıştan kurtulma ve yeniliğe ulaşma dileğiyle sürekli denemeler içindedir. Böylece ayak bağı olduğuna inandıracak kadar kötü kullanıldığını gördüğü ölçüyle uyağı atarak “şairane” diye nitelenen tutumdan kurtularak, Söz oyunlarının tekrarlarından sıyrılarak, duygudan çok akla seslenen, yığınların da sesi ve sözcüsü olacak değişik bir şiire yönelir.

İlk kitap Garip’te (1941) 24 şiiri varsa da yanı sıra Oktay Rıfat ve Melih Cevdet’inkiler de yer alır (1932’de 2. bas. yalnızca O. Veli’nin 32 şiiri). Bu aşamada Orhan Veli bilinen güzellikle anlayışım, eski şiir toplamından gelen beğeni ilkelerini atmak kararında gözükür. Bu dönemde Orhan Veli; yapmacıktan kurtulma, halk beğenisinin saf görünümlerini değerlendirme, şiirde bütün kayıtlardan uzaklaşma, yaşama hakkının ve yaşam mutluluğunu konu edinme, toplum baskısından doğa yasalarının doğruluğuna sığınma… niyetleriyle şiirini değiştirdi: Vazgeçemediğim (1945), Destan Gibi (1946), Yenisi (1947), Karşı (1949). İçten bir duyarlık taşıyan ölçüye değilse de uyaklar gücüne yaslanan, halk söyleşiyindeki ortaklardan yararlanan, kısa, özlü, çoğu anlamlı bir öyküyü de birlikte taşıyan süssüz ve yalın, özgün örnekler. Deneme ve makale türündeki ürünleri (Nesir Yazıları, 1953; Denize Doğru, 1970). La Fontaine’den 49 fablı, Nasrettin Hoca’nın 72 fırkanın koşukla yeniden dile getirdi, Fransızcadan 12 kitap çevirisi yaptı.

kaynak:nkfu