Sanayi-i Nefise Mektebi’nde İhsan Özsoy’un öğrencisi oldu (1924-1928). Okulu bitirdikten sonra Avrupa sınavını kazanarak Paris’e gitti (1928). Bu arada Louvre’deki sanat tarihi ve Sorbonne’daki estetik derslerine devam etti. Türkiye’ye döndükten sonra resim öğretmenliği yaptı (1932-1936). D Grubu’nun kurucuları arasında yer aldı. 1936’da İstanbul Arkeoloji Müzesi’nde heykelci olarak çalıştı. Bir süre Ankara Gazi Eğitim Enstisüsü’nde öğretmenlik yaptı (1939). Daha sonra Güzel Sanatlar Akademisi Dekoratif Sanatlar Bölümü’nde modlaj öğretmeni oldu. 1947-1949 arasında Paris’te kaldı. Türkiye’ye dönünce Akademi’ nin Heykel Bölümü’nde atölye öğretmeni olarak görevlendirildi. 1955’te Ağaç Uygulama Atölyesi’ni açtı. 1969′ da “profesör” ünvanını aldı. 1971’de yaş haddinden emekli olmasına karşın Akademi’deki çalışmalarını uzun bir süre sürdürdü. Sedat Simavi Vakfı (1977) ve Atatürk Sanat Armağanı (1981) ödüllerini kazandı.
İlk kişisel sergisini 1932’de açtı. Anıt kompozisyon, tek figür ve kabartma çalışmalarında kitle ve yüzey kaynaşımı yönünden tutarlı bir biçim çizgisini sürdürüp gelişirdi. 1953’ten sonra soyut anlayışa yöneldi, ağaç dalları ve köklerini ayıklayıp cilalayarak ya da ince bakır levhayla kaplayarak “doğa arıtması” yönünde çalışmalar yaptı. Daha sonra yine ağaçtan, kendi biçimlendirdiği öğelerle komposizyonlar düzenledi. 1975’ten sonra yeniden eski biçimine döndü.
Başlıca eserleri: H. Bara ile İstanbul’da Barbaros Anıtı (1942) ve Zonguldak Atlı Atatürk ve İnönü anıtları (1946), Erkek Başı (İstanbul resim ve Heykel Müzesi), Oturan Kadın (ay.y), Anıtkabir Alçak Kabartmaları (1953), Bakır Kabartma (Anıtkabir’den, İstanbul Resim ve Heykel Müzesi), Yaşamak (ağaç; a.y.), ikizler (ağaç; ay.y), Büyükada Atatürk Anıtı (1965), Muş Atatürk Anıtı (1965),
kaynak:nkfu